Τα παιδιά, πολύ συχνά στη νηπιακή ηλικία, παρουσιάζουν έντονες εκρήξεις θυμού και επιθετικότητα προς τους γονείς τους. Πώς μπορούμε, λοιπόν, εμείς να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις;
Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα που χρειάζεται να κάνει ο γονέας είναι να πειθαρχήσει τον εαυτό του και να διατηρήσει την ψυχραιμία του, κάτι που ένα νήπιο δεν μπορεί να κάνει, καθώς δεν είναι ώριμο ακόμα, ώστε να μπει στη θέση του “απέναντι”. Εμείς ως ενήλικες, έχουμε την ωριμότητα να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις θυμού με ηρεμία και όχι με περισσότερη ένταση, που θα οξύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Είναι καλό, λοιπόν, να κατέβουμε στο ύψος του παιδιού μας και να του μιλήσουμε αντιμετωπίζοντάς το “στα ίσα” και όχι από θέση ισχύος (ο ψηλότερος γονέας από ψηλά και το παιδί χαμηλά). Με φράσεις όπως «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε αν έχεις νεύρα, ηρέμησε και πες μου τι σε ενόχλησε», «Για να καταλάβω ποιος είναι ο λόγος που φέρεσαι έτσι, πρέπει να μου μιλήσεις», «Βλέπω ότι τώρα είσαι ταραγμένος/-η, μόλις ηρεμήσεις μπορούμε να το συζητήσουμε», κερδίζουμε την εμπιστοσύνη του θυμωμένου μας παιδιού. Επίσης, του δίνουμε το κίνητρο να ελέγξει τα συναισθήματά του, καθώς από μόνο του δεν είναι σε θέση να το κάνει, λόγω του πολύ νεαρού της ηλικίας του αλλά και της συναισθηματικής ανωριμότητας, που είναι λογικό να έχουν τα νήπια σε αυτή τη φάση της ζωής τους.
Ένα ήσυχο μέρος, του σπιτιού μας ή της τοποθεσίας στην οποία βρισκόμαστε τη στιγμή της έκρηξης του παιδιού, είναι προτιμότερο από κάποιο σημείο με πολλή φασαρία, καθώς έτσι θα βοηθηθεί το θυμωμένο μας παιδί να ηρεμήσει και να ελέγξει τον θυμό του. Το ήρεμο μέρος είναι το ίδιο σημαντικό με τον ήρεμο τόνο στη φωνή του γονιού. Φωνάζοντας δεν κερδίζουμε τίποτα άλλο από το να αναστατώσουμε περισσότερο το παιδί, που ήδη αντιμετωπίζει μια στιγμή θυμού και σύγχυσης.
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για τις εκρήξεις θυμού που μπορεί να παρουσιάζουν τα παιδιά μας. Χρειάζεται εμείς, ως σκεπτόμενοι ενήλικες, να κατανοούμε τα θυμωμένα παιδιά μας και να συζητούμε διαρκώς μαζί τους. Είναι ωφέλιμο να μην εκλαμβάνουμε τα νεύρα των παιδιών μας ως δικό μας λάθος και να γεμίζουμε ενοχές. Οι εκρήξεις θυμού είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχουν. Πρέπει εμείς οι γονείς να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας με τον “σωστό” για αυτά τρόπο. ‘Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό και μοναδικό!
Επιμέλεια Κειμένου: Πιντή Νικολέτα
