Εδώ και χρόνια η ίδια -σχεδόν- ερώτηση, που μπορεί να γίνει με πολλές και διαφορετικές μορφές. Ωστόσο το νόημά τους είναι πάντα το ίδιο και η απάντηση επίσης. Ίδια και απλή συνάμα.

Πώς πήρες την απόφαση να γίνεις εκπαιδευτικός; Γιατί επέλεξες αυτή τη δουλειά; Πώς τα βγάζεις πέρα με τόσα παιδιά; Πόση υπομονή χρειάζεται στο επάγγελμα σας; Πώς τα καταφέρνετε με τα παιδιά; Πώς τα “αντέχετε” τόσες ώρες; Μπορείτε να επιβάλλετε εύκολα την τάξη; Πώς καταφέρνετε να τους μάθετε τόσα πράγματα, αφού καλά καλά δεν ακούν πια τους γονείς τους; Πώς γίνεται να τα αγαπάτε όλα το ίδιο; Πώς γίνεται να αντιμετωπίζετε όλα τα παιδιά, που περνάνε από τις τάξεις σας, με την ίδια αγάπη; Τα νιώθετε όντως “δικά σας” παιδιά;

Και υπάρχουν πάντα και οι πιο καχύποπτοι…
Ήθελες από πάντα να γίνεις εκπαιδευτικός ή το έκανες για “άλλους” σκοπούς; Ε καλά… τι να μας πείτε κι εσείς που Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι κάθεστε. Σιγά το δύσκολο, όλοι μπορούν να διδάξουν κρατώντας απλώς ένα βιβλίο.

Λοιπόν, η απάντηση σε όλα αυτά είναι τόσο απλή, που δεν πάει ο νους… Το μυστικό της κρύβεται σε μία, μικρή σε γράμματα μα μεγάλη σε νόημα, λέξη: ΑΓΑΠΗ! Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη, για να ακολουθήσει κανείς αυτό το μονοπάτι, που λέγεται εκπαίδευση! Αν δεν υπάρχει αγάπη, δεν μπορεί να υπάρξει, αυτή η ακατανόητη για πολλούς, υπομονή. Δεν μπορεί να υπάρχουν κρυφοί σκοποί, γιατί πολύ απλά αν δεν έχεις βαθιά αγάπη για τα παιδιά, δεν μπορείς να ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο. Όσα χρήματα κι αν σου τάξει κανείς -γιατί όλοι θεωρούν πως είναι μια καλοπληρωμένη δουλειά, που λύνει το βιοποριστικό πρόβλημα των ανθρώπων- αν δεν αγαπάς τα παιδιά δε θα αντέξεις για πολύ.

Ναι, δεν είναι εύκολο. Ναι, δεν είναι κάθε μέρα μαζί τους ίδια. Ναι, έχει πολλές δυσκολίες. Ναι, πολλοί θα σε αμφισβητήσουν, ίσως και να σε “μισήσουν”. Ναι, πολλοί θα μπουν εμπόδιο στον δρόμο σου. Ναι, πολλοί θα σπεύσουν να σε διορθώσουν, γιατί… εκείνοι πάντα ξέρουν καλύτερα από εσένα τη δουλειά σου. Ναι, δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια.

Όμως πρέπει να τους αντιμετωπίσεις όλους με την ίδια περίσσεια ΑΓΑΠΗ… γονείς και μαθητές/-τριες. Γιατί έχουν γίνει όλοι και όλες παιδιά “σου”. Γιατί μαζί με τους γονείς συμβάλλεις κι εσύ, με κάθε δυνατό τρόπο, στη διαμόρφωση των χαρακτήρων τους. Γιατί ο αγώνας, του να πλάσεις χρήσιμα προς την κοινωνία όντα, είναι κοινός. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από το να μεταδίδεις τις γνώσεις σου σε “άγραφους χάρτες”, που περιμένουν ΚΑΙ εσένα, ώστε χρόνο με τον χρόνο να γραφτούν και να γεμίσουν γνώσεις, ελπίδα, αισιοδοξία, καλοσύνη, αγάπη και τόσα άλλα…

Γιατί δεν είναι απλώς μια διδασκαλία με ένα βιβλίο στο χέρι. Είναι πολλά παραπάνω… Είναι βαθιά και ειλικρινής ΑΓΑΠΗ! Αυτή είναι η απάντηση…

Επιμέλεια Κειμένου: Πιντή Νικολέτα

Αφήστε μια απάντηση